Cisza przed burzą

Witam!

Postanowiłam sprawdzić się w pisaniu, lubię to robić i szukam każdej możliwej okazji do bazgrolenia na czystej kartce papieru ^^

Pomysł wziął się ze snu. Sama nie wiem skąd się u mnie takie biorą, ale stwierdziłam, iż mogłoby być z tego dobre opowiadanie. Trochę dopracowałam, ubarwiłam, dodałam bohaterów i oto jest! Pomysły na ciąg dalszy mam, ale nie chciałam w jednym poście zawierać wszystkiego. Pierwszy rozdział jest przedsmakiem tego co was czeka... no, to chyba oczywiste ;D

Mam nadzieję, że opowiadanie się spodoba i że ktoś wytrwa do końca.

Liczę na wasze opinie. Pozytywne jak i te negatywne. Wszelkie pytania, tudzież uwagi można bez jakiejkolwiek krępacji kierować do mnie.

Dziękuję za uwagę! ^^

Rozejść się! ;>

--------------------------------------------------------- 

    Dzień należał do rześkich, w powietrzu czuć było finezyjny zapach kwitnących kwiatów, wiatr delikatnie unosił ich płatki, tańczyły i falowały ganiane przez coraz to silniejsze podmuchy. Po niebie mknęły nieskazitelne białe chmury, niczym galopujące, wolne i piękne mustangi. Ich cień odbijał się na ulicach i chodnikach skąpanych w letnim słońcu.

Te wszystkie obrazy nadawały fenomenalnych doznań, które potęgowane były uczuciami związanymi z coroczną imprezą organizowaną na pożegnanie wakacji, a przy okazji powitanie szkoły.

    Stała w cieniu, jej krótkie, czarne włosy rozwiane były na wszystkie strony, które tworzyły teraz jeden wielki nieład. Niebieskie tęczówki wpatrywały się w nadchodzącą grupę przyjaciół. Dwie roześmiane dziewczyny i trzech chłopców, z czego jeden bardzo się ciemnowłosej podobał. Emily zbliżywszy się do Raven położyła swą dłoń na jej ramieniu. Uśmiech jak zawsze widniał na jej bladej, piegowatej twarzy. Długie, zazwyczaj rozpuszczone, sięgające do ramion rude włosy tamtego dnia spięte były w wysoki kok. 

    - Gotowa na niezapomniany wieczór? – zagadnęła, poprawiając swą krótką, przewiewną spódniczkę. Kobieta nie znała uczucia jakim jest wstyd. Świadoma była swej kobiecości i nie bała się tego okazywać. Nie oznaczało to jednak, iż dziewczyna należała do panien lekkich obyczajów. 

    - Coś mi się wydaje, że Rav nie przepada za tego typu imprezami – wtrącił się Ethan, ciemnowłosy metalowiec – Zresztą, tak jak i ja – dodał, na co Jack prychnął zadziornie.

    - Jakoś nie narzekałeś tydzień temu w AngelClub, pamiętasz? – rzekł blondyn, podchodząc do Ethan’a. Podparł się na jego ramieniu i wyszczerzył zęby w uśmiechu – Mam Ci przypomnieć jak największy, najmroczniejszy pan tańcował na środku sali, krzycząc… – wtem czarnowłosy chłopak rzucił się na blondyna, zaciskając dłoń na jego nigdy niezamykającej się jadaczce. 

    - Dobra, już rozumiem! – ryknął rozpaczliwie, na co Jack położył ręce na karku i zachichotał radośnie. Raven z dezaprobatą pokręciła głową, jednak uśmiech ciągle wykrzywiał jej usta. Jack i Ethan byli jak nakręcone rodzeństwo. Tylko stylem do siebie nie pasowali, ale to właśnie czyniło z nich niezłe widowisko. Młoda Black zwróciła swe spojrzenie ku milczącej Lily, która w zwyczaju miała trzymanie się na uboczu nawet w towarzystwie przyjaciół. Lubiła słuchać, aczkolwiek mówienie sprawiało jej wiele problemów. Krótkowłosa nie na długo jednak zwracała uwagę na nieśmiałą koleżankę, gdyż całą jej uwagę zwrócił Gerard. Wysoki brunet o soczyście niebieskich oczach. Jego zimne spojrzenie wiecznie było nieobecne, wręcz obojętne. Zaplecione ramiona na wysokości klatki piersiowej tylko budowały jego chłodną aurę. Rzadko okazywał kobiecie swe zainteresowanie, można by rzec, iż całkowicie miał ją w głębokim poważaniu. Zgodził się na tę imprezę tylko z powodu naciskającej Emily, która doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jak Black reagowała na jego obecność. Niestety, swatanie nie należało do jej mocnych stron.

    Rav zadrżała delikatnie, gdy otulił ją mocny podmuch wiatru. Gdy przyłapała się na ciągłym gapieniu w Gerard’a, było już za późno. Ich spojrzenia się spotkały i w tym samym momencie zafascynowana rudowłosa machnęła parę razy przed oczyma krótkowłosej.

    - Jej… Wróciłaś już? – delikatny, roześmiany głos sprawił, iż machinalnie oprzytomniała.

    - Ta… – Rav nie zdobyła się na inną odpowiedź. Uśmiech czarnowłosego mężczyzny wybił ją z tropu.

    Przed jej oczami rozciągał się duży dom, ogrodzony czarną furtką. Słońce powoli chowało się za horyzontem, nadając krajobrazowi złocistych kolorów. Chmury zabarwione były różnymi odcieniami. Czerwony, pomarańczowy, lekko fioletowy, te widoki przywodziły na myśl nadchodzący mrok zimą.

    Z wnętrza budynku dochodziły dźwięki muzyki, a także krzyki i śmiechy. Gdy drzwi się otworzyły, poczuła na swym ramieniu czyiś dotyk. Odwróciwszy głowę spostrzegła Ethan’a, z delikatnym, dodającym otuchy uśmiechem. Odetchnęła głęboko i ruszyła przed siebie, starając się nie zwracać uwagi na tę okropną techniawe. Przekroczywszy próg pierwszym co ją uderzyło był odór papierosów. Ich dym niemal unosił się nad sufitem, tworząc mini smog. Raven była osobą palącą, jednak nie znosiła ich smrodu jak i dymu, a w nadmiarze po prostu drażnił jej nozdrza, co gorsza wnikał w ubrania oraz włosy. Jak wytłumaczy się matce? Zmarszczyła nos, poprawiła grzywkę, której kosmyki wtargnęły jej do oczu i stwierdziła, iż czas się jakoś wbić w towarzystwo, jednak nim postawiła choć jeden krok, poczuła na nadgarstku mocny uścisk, który pociągnął ją w stronę kuchni. 

    - Dobra, robimy tak…. 

    - Czekaj, co robimy? – przerwała rudowłosej, wyrywając się z jej uścisku.

Emily posmutniała.

    - Jak to co? – odparła z wyrzutem. Zwinęła usta w dziubek i zaplotła ramiona na piersi – Gerard. Impreza. Alkohol… To najlepsza okazja do tego, aby….

    - Chwila, chwila – uniosła dłonie w geście obronnym, ponownie wchodząc jej w słowo – Nie ma nawet mowy o twoich durnowatych planach… – ściszyła głos, widząc jak Gerard przechodził tuż obok.

Kobieta nie zważając na jej protesty uśmiechnęła się dziko i ruszyła w stronę lodówki, przy której stał czarnowłosy. 

Raven próbowała zebrać myśli. Cofnęła się o parę kroków, jakby w obawie, że rudowłosa zaraz wepchnie jej chłopaka w ramiona. Gdy napotkała plecami ścianę, poczuła się jak tchórzliwe zwierze. Musiała coś zrobić. Po chwili zastanowienia, niepewnym, chwiejnym krokiem ruszyła w ich stronę.

    - Och, serio? – usłyszała rozbawiony głos jej obiektu westchnień.

Rav przerażona spojrzała na Emily, która widząc jej bliską omdlenia twarz, rozłożyła ręce. Na Otchłanie Piekielne, co ona mu nagadała?! – pomyślała zrozpaczona, gotowa wziąć tylko piwo i uciec na drug kraniec domu.

    - O-oczym gadacie? – zająknęła niepewnie. Jeszcze nigdy nie czuła się jak szara myszka, jak… Co tu dużo mówić, po prostu jak Lily. 

    - O, Rav – zauważył ją ciemnowłosy. Przyłożył puszkę do warg i bez jakiejkolwiek krępacji zmierzył kobietę z góry do dołu, koniec tego gestu przypieczętował perwersyjnym uśmieszkiem.

    - O co chodzi? – spojrzała na rudowłosą.

Emily wyszczerzyła zęby w niewinnym uśmiechu.

    - Nigdy bym nie powiedział, że to prawdziwa Raven – mruknął – Spostrzegałem Cię raczej jako nudną osobę – powiedział pod nosem.

    - Co za szczerość! – niemal wydarła się na całe gardło. Obrzuciła przyjaciółkę gniewnym spojrzeniem.

    - Wybacz, to nie tak miało zabrzmieć…. Chodziło mi o to, że przy mnie zawsze zachowujesz się… Inaczej – poprawił swe słowa, sięgając po puszkę z piwem, aby następnie wręczyć ją Black.

    - Co Ci naopowiadała? – zapytała udając, że nie usłyszała poprzednich słów rozmówcy. Przypominała teraz wściekłą niedźwiedzicę, której ponowne dźgnięcie patykiem skończy się powyrywanymi flakami.

Gerard sięgnął do kieszeni i wyciągnął paczkę papierosów.

    - Twoją… prawdziwą naturę – odparł tajemniczo, przewracając między palcami opakowaniem.

Kobieta pociągnęła duży łyk piwa.

    - A można jaśniej?

    - Nie denerwuj się tak. Powiedziała jak zachowujesz się w towarzystwie. Roztrzepana, zapominalska Raven, której głupie pomysły czasem zastępują rozum – wyjaśnił uprzejmie, na co dziewczynie niemal szczęka opadła po same kolana. Czyżby opowiedziała mu o jakiejś żenującej sytuacji? – pogrążona w rozpaczy zaczęła przypominać sobie wszystkie incydenty, w których wygłupiła się z nudów, tudzież pod wpływem procentów.

Black przejechała dłonią po czole.

Dzień, w którym postanowiła znaleźć pracę. Była szczerze zdeterminowana aby zatrudnić się w wojsku jako żołnierz. Na testach psychologicznych zadali jej pytanie:

    - Co by pani zrobiła gdyby miało dojść do negocjacji, a wróg był wkurzający?

    - Zajebałabym dziadowi, a co. Albo od razu zastrzeliła, co się będę pierdolić – To zdanie szybko zakończyło jej niedoszłą karierę szeregowego.

Było także wydarzenie, gdy krótkowłosa wracała z Emily i Ethan’em z papierosa. Pod szkołą stała jakaś kobieta z konikiem na biegunach. Rav z radością podbiegła i zapytała, czy może się pobujać. Gdy kobieta się zgodziła, Raven zrobiła o co prosiła, po czym stwierdziła, że spełniła jej marzenie i z uśmiechem na twarzy weszła do szkoły.

Mina właścicielki konika…. bezcenna.

Jakby na to nie spojrzeć, to gdy ona nic głupiego nie odwali inni ludzie robią to za nią. Zawsze twierdziła, że ma pecha do ludzi. 

Przykład?

Siedziała w domu przed telewizją. Głupie programy robiły z jej mózgu papkę, gdy odezwał się dzwonek do drzwi. Znudzona wstała, ziewając po drodze jakby właśnie wybudziła się ze snu zimowego. Gdy otworzyła spostrzegła kolesia, który spojrzał na nią. Po chwili ciszy raczył się odezwać, „a to nie tu”, jebnął się w czoło, odwrócił i poszedł. 

Ciężkie westchnięcie wydobyło się z ust Black.

    - Wszystko gra? – Gerard zmrużył niebieskie oczy, bacznie przyglądając się Raven – Spokojnie, nie opowiedziała mi nic kompromitującego. Po prostu chciałbym zobaczyć prawdziwą Ciebie – powiedział, odpalając papierosa wyciągniętego z paczki.

    - Jasne… – odetchnęła z ulgą – I tak nie wierzę. Chodź, napijmy się – rzekła, ciągnąc za sobą uprzykrzającą życie przyjaciółkę w stronę salonu.